ภาพและเรื่องโดย สุธน ศรีหิรัญ
หลวงปู่สรวง อายุเท่าใดไม่มีใครรู้ คนเฒ่าอายุ 90 ปี บอกว่าพ่อของเขาเกิดมาก็เห็นมีสภาพเช่นนี้ บางวันท่านอยู่แถบกันทรลักษณ์ อีกบางวันใกล้กันนั้นมีคนเห็นท่านอยู่ที่พนมเปญ ท่านชอบไปสนทนาธรรมกับ หลวงพ่อเจียม วัดกะมอล บ่อยๆ บางครั้งก็ให้คนขับรถของหลวงพ่อเจียมไปส่ง แต่ท่านลงกลางทาง พอขับรถไปอีกข้างหน้า ท่านกลับยืนคอยอยู่ก่อนรถจะไปถึง
หลวงปู่สรวง เป็นพระเถระผู้ทรงศีล หรือดาบส หรือ ฤาษี หรือผู้วิเศษ ไม่มีใครตอบได้
ในสายตาและความเข้าใจของชาวบ้านในสมัยนั้นมองท่านในฐานะผู้มีคุณวิเศษ เหนือคนทั่วไป และเรียกขานว่า ลูกเอ็าวเบ๊าะ หรือ ลูกตาเบ๊าะ (เป็นภาษาเขมร หมายถึง พระดาบส ที่เป็นผู้รักษาศีลอยู่ตามถ้ำเขาลำเนาไพร)
ในสมัยนั้นยังมีป่าพรรณไม้อุดมสมบูรณ์ และสัตว์ป่านานาพันธ์ ได้มีลูกศิษย์ติดตามหลวงปู่เดินธุดงค์ตามป่าเขาแถบชายแดนไทย และตลอดจนถึงประเทศเขมร แต่ก็อยู่กับหลวงปู่ได้ไม่นานจำต้องกลับบ้าน เนื่องจากทนความยากลำบากไม่ไหวหลวงปู่จึงเดินธุดงค์ไปในที่ต่างๆ ตามลำพังเป็นส่วนมาก
ไม่มีใครทราบถิ่นกำเนิดและอายุของ หลวงปู่สรวง ที่แท้จริง ได้รู้แต่ว่าหลวงปู่เป็นชาวเขมรต่ำ บางกระแสก็บอกว่าท่านเกิดที่ เสียมเรียบ บางกระแสว่าท่านเกิดแถบ ภูตะแบง และได้เข้ามาในประเทศไทยนานแล้ว คนแก่คนเฒ่าผู้สูงอายุที่เคยเห็นท่านเล่าบอกว่า ตั้งแต่เป็นเด็กๆ เกิดมาก็เห็นท่านในสภาพลักษณะเหมือนที่เห็นในปัจจุบัน ถ้าผิดจากเดิมไปบ้างก็เล็กน้อยเท่านั้น ประกอบด้วยหลวงปู่เป็นคนพูดน้อย และไม่เคยเล่าประวัติส่วนตัวให้ใครฟัง จึงไม่มีใครที่จะสามารถรู้อายุและประวัติที่แท้จริงของท่านได้
ในระยะหลังนี้ได้มีผู้ปวารณาเป็นลูกศิษย์อาสาขับรถให้หลวงปู่ ได้เดินทางไปในที่ต่างๆ ทำให้มีผู้รู้จักหลวงปู่มากขึ้น ไปเกือบทุกจังหวัดในประเทศไทย ในแต่ละวันจะมีผู้เดินทางเข้ามากราบไหว้หลวงปู่เป็นประจำและมีจำนวนมาก จึงทำให้บางคนก็สมหวังได้มีโอกาสกราบนมัสการ บางคนก็มาไม่พบต้องคอยหลวงปู่เป็นเวลานานกว่าหลวงปู่จะกลับมาถึง แม้จะต้องพบกับความลำบากเพียงใด ลูกศิษย์ก็ทนรอได้ เพียงขอให้ได้มีโอกาสกราบนมัสการ หลวงปู่สรวง สักครั้งในชีวิต
หลวงปู่สรวง เป็นพระที่มักน้อย สันโดษ สมถะ มีความอุเบกขาสูงสุดให้ความเมตตากับผู้ที่ได้พบเห็นทุกคน ให้ความสำคัญกับทุกคนเท่ากันหมด ไม่ว่าเขาคนนั้นจะเป็นคนยากจน เป็นเศรษฐี คนเข็ญใจ หรือรู้จักหลวงปู่มานาน ก่อนหลังหรือได้ติดตามรับใช้หลวงปู่มานานๆ ก็ตาม ท่านไม่เคยเอ่ยปาก หรือให้สิทธิพิเศษแก่คนใดคนหนึ่งโดยเฉพาะแม้แต่ครั้งเดียว ทุกคนจะได้รับความเมตตาจากหลวงปู่เท่ากัน จึงทำให้มีผู้มากราบไหว้หลวงปู่เป็นประจำ และจะกลับมากราบไหว้หลวงปู่อีก เพิ่มจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ
อาจารย์จำเริญ ดวงใจ แห่งบ้านไพรพัฒนา ช่องสะงำ เล่าประวัติเรื่อง หลวงปู่สรวง พาสามเณรออกธุดงค์ให้ฟังว่า ชีวิตชาวนาในภาคอีสาน ในอดีตเมื่อ 50 ปีก่อนของชนบทที่อยู่ห่างไกลความเจริญของอีสานนั้น เป็นชีวิตที่สงบเงียบมีความสุขสบาย ไม่มีปัญหาเดือดร้อนในเรื่องค่าครองชีพเหมือนในปัจจุบัน ประกอบอาชีพทำไร่ไถนา หักร้างถางพงปลูกฟักแฟงแตงร้าน เก็บผักตามป่าตามทุ่งตามริมห้วยมากินกัน ป่ายังอุดมสมบูรณ์ไปด้วยไม้ป่านานาพรรณ ห้วยหนองคลองบึงยังมีปูปลา ทุ่งนาก็เขียวชอุ่มไปด้วยผืนหญ้า และสลับสีสันด้วยดอกหญ้านานาชนิด
วันหนึ่งได้มีชายแปลกหน้าวัยกลางคน นุ่งขาวห่มขาวอุ้มไก่ชนมาขอพักที่บ้านครูสุวรรณ ดวงจันทร์ ครูใหญ่บ้านลุมพุก ต.กันทรารมย์ อ.ขุขันธ์ จ.ศรีสะเกษ มีชาวบ้านไปมุงดูกันเต็ม เพราะไม่เคยเห็นคนที่โกนหัวนุ่งขาวห่มขาว ถือศีลปฏิบัติธรรมกันในแถบถิ่นนั้น ชาวบ้านจึงเห็นเป็นเรื่องแปลกเป็นที่น่าสนใจอยากจะรู้ว่าเป็นใครมาจากไหนมาทำไม จากปากต่อปากบอกต่อๆ กันชาวบ้านทั้งหญิงชายจึงมามุงดูกันเต็มลานหน้าบ้านครูสุวรรณไปหมด ด้วยกิริยาท่าทางซื่อๆ ผอมโซ ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา ชุดผ้าขาวสีมอๆ จึงเป็นที่วิพากษ์วิจารณ์ของชาวบ้านที่มามุงดูไปต่างๆ นานา บางคนก็ว่าน่าจะเป็นคนบ้าไม่เต็มเต็ง คนดีเขาไม่อุ้มไก่เดินมาอย่างนี้หรอก บ้างก็ว่าคงจะเป็นผีบ้าผีบุญแปลงตัวมาจะจับเด็กไปกินตับ หรือเป็นสายลับมาสืบข่าวคราวของบ้านเมือง ต่างก็โจษจันกันไปทั่ว เพราะไม่รู้ว่าชายคนนี้คือใคร มาบ้านลุมพุกคราวนี้ด้วยจุดประสงค์อะไร
นายเวิ้ก เป็นคนบ้านเจ็ก อำเภอขุขันธ์ บ้านอยู่ใกล้ตลาด มาได้เมียอยู่บ้านลุมพุก ถือว่าตัวเองเป็นคนในเมืองมีความรู้เหนือกว่าคนในหมู่บ้าน ได้อวดศักดาให้คนที่อยู่ในที่นั้นดูว่า ตัวเองเป็นคนเก่ง เป็นคนกล้ากว่าใครๆ ได้ไปยืนค้ำหัวชายแปลกหน้าและขู่ตะคอกให้ยกไก่ให้
เอาไก่มานี่ ให้หรือไม่ให้ ถ้าไม่ให้ต้องเห็นดีกัน
เมือน ยืง ยืงมันออยเกือด เต ออยเกือด ยืงบานเอ็ย (ไก่ฉัน ไม่ให้หรอก ถ้าให้ท่าน ฉันจะมีอะไร คือคำตอบที่หลุดออกมาจากชายแปลกหน้าคนนั้น เป็นคำพูดที่วิงวอนขอความเห็นใจ)
นายเลียด จึงได้พาชายแปลกหน้าไปพักที่บ้านจัดการหายาให้ตามมีตามเกิด เจ้าของร้านค้าของชำภายในหมู่บ้าน ชื่อเจ็กเอี๊ยะ แซ่ตั้ง และนางอ้อมภรรยา เห็นสภาพเกิดความสงสารได้ให้ผ้าขาว 2 ผืน เพื่อเอาไว้ใช้ผลัดเปลี่ยนกับชุดขาวที่นุ่งห่มติดตัวมาเพียงชุดเดียว นายเลียดและนางมาลัยภรรยาซึ่งแต่งงานกันใหม่ๆ ยังไม่มีบุตร ได้ให้ที่พักพิงอาศัยอยู่กับตน
ชายแปลกหน้าได้บอกชื่อตัวเองว่าชื่อ สรวง และเรียกนายเลียดว่า เกอ (ไม่ได้เรียกว่าเกลอ) แต่นายเลียดก็เรียกท่านว่า ลูกตา หรือ ลูกเอ็อวเบ๊าะ (พระดาบส)
ชายแปลกหน้าได้บอกชื่อตัวเองว่าชื่อ สรวง และเรียกนายเลียดว่า เกอ (ไม่ได้เรียกว่าเกลอ) แต่นายเลียดก็เรียกท่านว่า ลูกตา หรือ ลูกเอ็อวเบ๊าะ (พระดาบส)
รุ่งเช้าลูกตาได้พานายเลียดถือมีดถือครุไปถากเอาเปลือกต้นสมอและเปลือกต้นเค็งในทุ่งนาข้างหมู่บ้าน ได้มาเต็มครุเอามาสับใส่ในครกตำข้าว ตำให้แหลกละเอียดแล้วตักเอามาใส่ในครุไม้ (สานด้วยไม้ไผ่เอาชันไม้ผสมน้ำมันยางทากันน้ำไม่ให้รั่ว) ตักน้ำใส่ให้เต็ม ทิ้งไว้นานพอประมาณน้ำเปลือกไม้ออกเป็นสีดำทั่ว แล้วก็ตักเอากากเปลือกไม้ออก เอาผ้าที่เจ็กเอี๊ยะ-ยายอ้อมให้มาแช่ไว้แทน หลังจากนั้นท่านได้ถามว่าที่ไหนมีโคลนตมบ้าง นายเลียดบอกว่าโคลนตมมีอยู่ในห้วยในหนองเท่านั้น จึงได้พากันหิ้วครุที่แช่ผ้าพากันไปที่ห้วยข้างหมู่บ้าน โดยไม่ลืมแบกแหเอาไปด้วย
เมื่อมาถึงห้วยจัดการเอาผ้าที่แช่ในครุไว้มาย่ำในโคลน เมื่อย่ำจนโคลนติดทั่วถึงกันดีแล้ว ซึ่งใช้เวลานานพอสมควร หยิบผ้าเอาขึ้นมาดูเห็นว่ามันดำดีได้ที่ดีแล้วก็เอามาล้างโคลนตมออก โดยล้างกันคนละผืน สีดำของผ้าที่ย้อมฝาดที่เหยียบโคลนตมถูกล้างออกเป็นสีดำแผ่กระจายออกเป็นวงกว้างทีเดียว ล้างเสร็จเรียบร้อยก็นำมาตากไว้ริมห้วย นายเลียดได้ถามว่าย้อมทำไมไม่เอาไว้นุ่ง ท่านบอกว่าเอาไว้รองนั่งไม่ให้เปื้อน
ขณะที่รอให้ผ้าแห้ง นายเลียดได้เอาแหมากางรอปลาขึ้นฮุบ (โผล่ขึ้นหายใจเหนือน้ำ) เพื่อจะนำไปเป็นอาหารเย็น ลูกตาบอก จุดยืนรอปลา
ขณะที่รอให้ผ้าแห้ง นายเลียดได้เอาแหมากางรอปลาขึ้นฮุบ (โผล่ขึ้นหายใจเหนือน้ำ) เพื่อจะนำไปเป็นอาหารเย็น ลูกตาบอก จุดยืนรอปลา
เออ ยืนขยับไปตรงนั้นหน่อย เดี๋ยวปลาจะขึ้นมาเอง
พอนั่งสักพักหลวงตาบอกให้นั่งรอท่านจะลงไปงมเอง
ยืง นึง มุจ แอง ท่านบอกจะลมเอง
ว่าแล้วก็โดดลงไปในน้ำทันที นายเลียดนั่งสูบยามองดูลูกตามุดงมปลาตั้งนานไม่โผล่มาสักที ชักจะเอะใจขึ้นมา ทำไมไม่เห็นโผล่มาสักที ท่าจะยังไงเสียแล้ว หรือจะไปติดรากไม้จมอยู่ในน้ำตายเสียแล้วละกระมัง จะลงไปดูก็ชักเกิดอาการกลัวขึ้นมา ถ้ามุดลงไปผีลูกตาจับเราเอาไว้คงจะตายตามไปอีกคน มองหาใครสักคนที่อยู่ในบริเวณแถวนั้นก็ไม่มี ได้แต่นั่งรอด้วยความกระวนกระวายใจ จะกลับไปบ้านคนเดียวก็กลัวคนอื่นจะหาว่าลวงลูกตาไปฆ่า นั่งรออยู่ริมฝั่งเป็นเวลานาน ประมาณจากเที่ยงถึงบ่ายสองทีเดียว ตัดสินใจเป็นไงเป็นกันจะต้องลงไปงมดูในน้ำให้รู้แท้แน่นอนว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับลูกตาเบ๊าะ
พอมุดลงไปในน้ำถึงบริเวณที่หว่านแหเอาไว้ ลืมตาในน้ำดูปรากฏว่าเห็นลูกตาเบ๊าะนั่งอยู่บนขอนไม้ รอบๆ ตัวท่านเป็นโพรงน้ำคล้ายถ้ำกว้าง เป็นที่ว่างเปล่า ข้างบนก็เป็นน้ำ ข้างๆ ก็เป็นน้ำ คล้ายกับท่านนั่งอยู่ในห้องที่ว่างเปล่าอย่างไรก็อย่างนั้น ท่านได้กวักมือให้เข้าไปนั่งบนขอนไม้ด้วยกัน มองดูเนื้อตัวท่านไม่เห็นเปียกน้ำเลย ดูที่แหก็เห็นปลาช่อนตัวใหญ่นอนนิ่งอยู่ไม่ไหวติง ได้แต่มองดูด้วยความอัศจรรย์ใจ ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ได้ เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่เพิ่งได้พบเห็นครั้งนี้เป็นครั้งแรก สักพักหนึ่งก็พูดขึ้นว่า
กำ ม็อง ยัว ตึก มัวออย กระปูร เมือด ละ
ท่านบอกให้ใช้มือทั้งสองกอบน้ำเอาให้ท่านล้างปากหน่อย
ท่านบอกให้ใช้มือทั้งสองกอบน้ำเอาให้ท่านล้างปากหน่อย
นายเสียดได้ยื่นมือทั้งสองข้างออกไปเพื่อจะกอบเอาน้ำที่อยู่บริเวณข้างเอาไปให้ แต่ยื่นมือเข้าไปหาน้ำเท่าไหร่ก็ไม่ถึงสักที ขยับเดินเข้าไปหาน้ำยิ่งไกลถอยห่างออกไปทุกที จนใจไม่สามารถที่จะเอาน้ำมาให้ท่านได้ จึงหันมาบอกกับท่านว่า
เอาไม่ได้หรอกลูกตา จับเอาเองเถิด
เอาไม่ได้หรอกลูกตา จับเอาเองเถิด
( ที่มา : ลานโพธิ์ ฉบับที่ 918 เดือนมกราคม 2548 : ผู้วิเศษแห่งภูตะแบง หลวงปู่สรวง เทวดาเล่นดิน ผู้มีความศักดิ์สิทธิ์เลื่องลือ (เหลือเชื่อ) โดย : สุธน ศรีหิรัญ )
ลิขสิทธิ์ 2010 ลานโพธิ์ - สำนักพิมพ์บางกอกสาส์น. สงวนไว้ซึ่งสิทธิทั้งหมด. Copyright Bangkoksarn Publishing 2010.
วันนี้! อ่านหนังสือ ลานโพธิ์ บน i-Pad หรือ Tablet computer ได้ทั่วโลกแล้ว ตามลิงค์นี้
#ลานโพธิ์ #918 #ผู้วิเศษแห่งภูตะแบง #หลวงปู่สรวง