เรื่องโดย ทแกล้ว ภูกล้า
พี่ใหญ่ค่าย ลานโพธิ์ ทักทายท้วงติงว่า ระยะนี้ “หลีกทางเซียน” จ่อยไปหน่อย
ตามธรรมดาของคนเขียนหนังสือชั้นสามัญ ปฏิกิริยาที่สะท้อนกลับจากผู้อ่าน มีค่ายิ่งกว่ายาวิเศษขนานใดที่มีในโลก
พูดก็พูดเถอะ แม้จะไม่ใช่คำชม แต่เป็นคำด่า อย่างน้อยก็แสดงว่า “ได้อ่าน”
คำทักท้วงของ พี่ใหญ่ค่าย ลานโพธิ์ สะท้อนว่า แนวคิดจากทฤษฎี ดูพระจากตัวแม่พิมพ์ ซึ่งในทัศนะของคนนำเสนอ ถือว่าเป็นความกล้าหาญ เสี่ยงต่อการยอมรับและการปฏิเสธ เป็นแนวคิดพื้นๆ ธรรมดา ไม่มีอะไรน่าสนใจ
นึกขึ้นได้ว่า ผู้มีประสบการณ์โลดโผนโจนทะยาน และขึ้นถึงขั้นจอมยุทธ ในยุทธจักรพระเครื่อง ได้ อย่าง พี่ใหญ่ค่าย ลานโพธิ์ มีไม่มากนัก
การดูพระของคนระดับเซียนนั้น สำหรับบางคนเจนจบ จนไม่ต้องวางกรอบกติกา หลักการ แต่สำเร็จได้ ด้วยการตัดสินได้เลยทีเดียว และเซียนระดับนี้ ก็เป็นที่พึ่งสำหรับคนรุ่นใหม่ ที่สนใจไขว่คว้าหาวิชา เพียงแต่ติดปัญหา ความไม่ทั่วถึง จากวิถีทางที่แตกต่างกันไป
ยังมีนักศึกษาอีกมาก ที่รักจะค้นคว้าหาความรู้ รู้ข้อมูลพื้นฐาน ประกอบการพิจารณา ประกอบการตัดสินใจด้วยตัวเอง
สมรภูมิพระเครื่องนั้น บางสถานการณ์ไม่อาจรอ การตัดสินใจจากเซียนใหญ่ ไม่มีกระทั่งเวลาหารือกับพี่เลี้ยงหรือเพื่อน
สถานการณ์นั้น บังคับให้ตัดสินใจในทันที ตรงนี้แหละ ใครมีฝีมือก็ชนะ ใครด้อยกว่าก็แพ้
โดยเส้นทางของพระเครื่องสำคัญนั้น แม้จะรู้กันดีว่า พระที่วางแผงขายในราคาต่ำกว่าราคาตลาด “ท้าให้ซื้อ” นั้น ร้อยละ 99.9 เป็น พระปลอม
แต่จุดหนึ่งที่เหลืออยู่นั้น เป็นช่องว่างที่เหลืออยู่ และจนบัดนี้ก็ยังมีอยู่ เหตุผลก็ง่ายๆ พระสำคัญทุกองค์ เมื่อยังไม่เข้ามือเซียนใหญ่ มักเป็นพระมีปัญหา ก็ทั้งที่จุดหนึ่งเปอร์เซ็นต์มันนิดน้อยนัก แต่ก็มีแมงเม่ามากมาย รักและชื่นชอบจะบินเข้ากองไฟ
นี่คือที่มา ที่ทำให้พระมีปัญหาคลุมเครือขายได้ และพระปลอมฝีมือเฉียบขาดขายได้
พระปลอมฝีมือ นับวันก็ยิ่งพัฒนาขึ้นมาเรื่อยๆ แต่ถึงอย่างไรก็ยังดูได้ว่า เป็นพระปลอม ไม่เหลือวิสัยจนพิสูจน์กันไม่ได้
สำหรับนักศึกษาหน้าใหม่ และผู้สนใจวงนอก อาจปวดเศียรเวียนเกล้า กับข่าวพระองค์เดียวกัน เดี๋ยวเซียนคนนั้นว่าปลอม แต่ต่อมาอีกเซียนว่าดี จากองค์แรก แล้วก็หลายองค์ต่อๆ มา จนหลายคนถอดใจ หนีห่างจากวงการไม่กล้าย่างกรายเข้าใกล้อีก
คนที่ผมรู้จักหลายคน ตั้งแต่ระดับปริญญาตรี ไปจนดอกเตอร์ ส่ายหน้าปรับทุกข์ว่า เรียนวิชาให้เชี่ยวชาญนั้นไม่ยาก ยิ่งเรียนก็ยิ่งรู้มาก ตรงข้ามกับการศึกษาพระเครื่อง ยิ่งเรียนรู้ ยิ่งดู ก็ยิ่งโง่
ข้อมูลประวัติพื้นฐานนั้นพอหาได้ การหาพระหลายๆ องค์มาเทียบเคียงกันพอทำได้ แต่กระนั้นปัญหาความขัดแย้งก็ยังไม่ยุติ
พระองค์เดียวกันที่มีปัญหานั้น สำหรับเซียน หรือผู้มีประสบการณ์เพียงพอแล้วไม่ถือว่า เป็นปัญหาอะไรเลย หากคนส่วนใหญ่ในวงการไม่กล้า เขาก็ใช้โอกาสนั้น ต่อรองซื้อไว้ในราคาถูก เท่าที่จะถูกได้
พระนางพญาพิมพ์ใหญ่ เข่าโค้ง องค์หนึ่ง ประวัติดี ได้ที่หนึ่งมาหลายโล่ ภาพปรากฏในหนังสือมาตรฐานหลายเล่ม ส่วนปกนิตยสารนั้นลงแล้วก็ลงอีก
เจ้าของเปิดราคาหลักล้านขึ้น ตระเวนหลายสำนัก ไม่ว่าจะสำนักท่าพระจันทร์ หรือสำนักไหนๆ เซียนน้อยเซียนใหญ่ดูแล้วส่ายหน้า
แต่พอเซียนใหญ่คนหนึ่งซื้อไป ขายต่อสำนักมาตรฐานราคาหลักล้าน สุ้มเสียงปฏิเสธก็ไม่มีออกมาสักแอะ จะพูดว่าเกรงใจเซียนใหญ่ก็ได้ หรือกลัวไก่ตัวใหญ่ที่ลงทุนลงแรงเลี้ยงไว้เชือด จะตื่นเสียก่อนก็ได้
พระที่มีปัญหาอย่างนี้ ไม่เหมาะสำหรับคนขาดพื้นฐานการดูด้วยตัวเอง และพื้นฐานการดูพระที่ว่านี้ ต้องใช้หลายปัจจัยประกอบกัน ในยุคสมัยที่พระปลอมฝีมือดีขึ้นมาก ทุกปัจจัยต้องใช้ประโยชน์ ทิ้งอย่างหนึ่งอย่างใดไม่ได้โดยเด็ดขาด
แม่พิมพ์พระนางพญา เราก็รู้ตรงกันว่า พิมพ์เฉพาะองค์พระ กดหรือแต่งหลัง แล้วก็ดึงจากแม่พิมพ์ แล้วมาตัดขอบข้างกันเอง นี่คือที่มาของคำว่า “รอยตอกตัด”
พระสมเด็จวัดระฆัง รับแบบอย่างการพิมพ์พระโบราณนี้มา ขอบข้างพระสมเด็จฯ มีความสำคัญต่อการตัดสินเก๊แท้ ไม่น้อยกว่า ด้านหน้าหรือด้านหลัง
เมื่อมั่นใจในพื้นฐานกระบวนพิมพ์พระแบบนี้แล้ว เราจึงสะดุดใจ ทำไม … พระผงตระกูลสมเด็จ หลวงปู่ภู หลวงปู่ปั้น หลวงปู่อ้น ปิลันธน์ วัดเฉลิมพระเกียรติ สมเด็จอรหัง ฯลฯ พื้นที่ด้านข้างแม่พิมพ์จึงเท่ากัน
การแกะแม่พิมพ์เฉพาะองค์พระ วิวัฒนาการเป็นการแกะเป็นขอบลึกลงไป แกะองค์พระไว้ในขอบบังคับ สภาพพระผงที่ออกมาจากแม่พิมพ์ชนิดนี้ จึงแตกต่างจาก สมเด็จองค์ครู คือขนาดเท่าๆ กันทุกองค์
นี่เป็นอีกหลักคิดหลักพิจารณา สำหรับเซียนละอ่อน แต่กับเซียนใหญ่ ไม่จำเป็น.
( ที่มา : ลานโพธิ์ ฉบับที่ 756 ปักษ์แรก เดือนเมษายน 2541 : หลีกทางเซียน : วิถีจอมยุทธ์ เขียนโดย ทแกล้ว ภูกล้า )
พี่ใหญ่ค่าย ลานโพธิ์ ทักทายท้วงติงว่า ระยะนี้ “หลีกทางเซียน” จ่อยไปหน่อย
ตามธรรมดาของคนเขียนหนังสือชั้นสามัญ ปฏิกิริยาที่สะท้อนกลับจากผู้อ่าน มีค่ายิ่งกว่ายาวิเศษขนานใดที่มีในโลก
พูดก็พูดเถอะ แม้จะไม่ใช่คำชม แต่เป็นคำด่า อย่างน้อยก็แสดงว่า “ได้อ่าน”
คำทักท้วงของ พี่ใหญ่ค่าย ลานโพธิ์ สะท้อนว่า แนวคิดจากทฤษฎี ดูพระจากตัวแม่พิมพ์ ซึ่งในทัศนะของคนนำเสนอ ถือว่าเป็นความกล้าหาญ เสี่ยงต่อการยอมรับและการปฏิเสธ เป็นแนวคิดพื้นๆ ธรรมดา ไม่มีอะไรน่าสนใจ
นึกขึ้นได้ว่า ผู้มีประสบการณ์โลดโผนโจนทะยาน และขึ้นถึงขั้นจอมยุทธ ในยุทธจักรพระเครื่อง ได้ อย่าง พี่ใหญ่ค่าย ลานโพธิ์ มีไม่มากนัก
การดูพระของคนระดับเซียนนั้น สำหรับบางคนเจนจบ จนไม่ต้องวางกรอบกติกา หลักการ แต่สำเร็จได้ ด้วยการตัดสินได้เลยทีเดียว และเซียนระดับนี้ ก็เป็นที่พึ่งสำหรับคนรุ่นใหม่ ที่สนใจไขว่คว้าหาวิชา เพียงแต่ติดปัญหา ความไม่ทั่วถึง จากวิถีทางที่แตกต่างกันไป
ยังมีนักศึกษาอีกมาก ที่รักจะค้นคว้าหาความรู้ รู้ข้อมูลพื้นฐาน ประกอบการพิจารณา ประกอบการตัดสินใจด้วยตัวเอง
สมรภูมิพระเครื่องนั้น บางสถานการณ์ไม่อาจรอ การตัดสินใจจากเซียนใหญ่ ไม่มีกระทั่งเวลาหารือกับพี่เลี้ยงหรือเพื่อน
สถานการณ์นั้น บังคับให้ตัดสินใจในทันที ตรงนี้แหละ ใครมีฝีมือก็ชนะ ใครด้อยกว่าก็แพ้
โดยเส้นทางของพระเครื่องสำคัญนั้น แม้จะรู้กันดีว่า พระที่วางแผงขายในราคาต่ำกว่าราคาตลาด “ท้าให้ซื้อ” นั้น ร้อยละ 99.9 เป็น พระปลอม
แต่จุดหนึ่งที่เหลืออยู่นั้น เป็นช่องว่างที่เหลืออยู่ และจนบัดนี้ก็ยังมีอยู่ เหตุผลก็ง่ายๆ พระสำคัญทุกองค์ เมื่อยังไม่เข้ามือเซียนใหญ่ มักเป็นพระมีปัญหา ก็ทั้งที่จุดหนึ่งเปอร์เซ็นต์มันนิดน้อยนัก แต่ก็มีแมงเม่ามากมาย รักและชื่นชอบจะบินเข้ากองไฟ
นี่คือที่มา ที่ทำให้พระมีปัญหาคลุมเครือขายได้ และพระปลอมฝีมือเฉียบขาดขายได้
พระปลอมฝีมือ นับวันก็ยิ่งพัฒนาขึ้นมาเรื่อยๆ แต่ถึงอย่างไรก็ยังดูได้ว่า เป็นพระปลอม ไม่เหลือวิสัยจนพิสูจน์กันไม่ได้
สำหรับนักศึกษาหน้าใหม่ และผู้สนใจวงนอก อาจปวดเศียรเวียนเกล้า กับข่าวพระองค์เดียวกัน เดี๋ยวเซียนคนนั้นว่าปลอม แต่ต่อมาอีกเซียนว่าดี จากองค์แรก แล้วก็หลายองค์ต่อๆ มา จนหลายคนถอดใจ หนีห่างจากวงการไม่กล้าย่างกรายเข้าใกล้อีก
คนที่ผมรู้จักหลายคน ตั้งแต่ระดับปริญญาตรี ไปจนดอกเตอร์ ส่ายหน้าปรับทุกข์ว่า เรียนวิชาให้เชี่ยวชาญนั้นไม่ยาก ยิ่งเรียนก็ยิ่งรู้มาก ตรงข้ามกับการศึกษาพระเครื่อง ยิ่งเรียนรู้ ยิ่งดู ก็ยิ่งโง่
ข้อมูลประวัติพื้นฐานนั้นพอหาได้ การหาพระหลายๆ องค์มาเทียบเคียงกันพอทำได้ แต่กระนั้นปัญหาความขัดแย้งก็ยังไม่ยุติ
พระองค์เดียวกันที่มีปัญหานั้น สำหรับเซียน หรือผู้มีประสบการณ์เพียงพอแล้วไม่ถือว่า เป็นปัญหาอะไรเลย หากคนส่วนใหญ่ในวงการไม่กล้า เขาก็ใช้โอกาสนั้น ต่อรองซื้อไว้ในราคาถูก เท่าที่จะถูกได้
พระนางพญาพิมพ์ใหญ่ เข่าโค้ง องค์หนึ่ง ประวัติดี ได้ที่หนึ่งมาหลายโล่ ภาพปรากฏในหนังสือมาตรฐานหลายเล่ม ส่วนปกนิตยสารนั้นลงแล้วก็ลงอีก
เจ้าของเปิดราคาหลักล้านขึ้น ตระเวนหลายสำนัก ไม่ว่าจะสำนักท่าพระจันทร์ หรือสำนักไหนๆ เซียนน้อยเซียนใหญ่ดูแล้วส่ายหน้า
แต่พอเซียนใหญ่คนหนึ่งซื้อไป ขายต่อสำนักมาตรฐานราคาหลักล้าน สุ้มเสียงปฏิเสธก็ไม่มีออกมาสักแอะ จะพูดว่าเกรงใจเซียนใหญ่ก็ได้ หรือกลัวไก่ตัวใหญ่ที่ลงทุนลงแรงเลี้ยงไว้เชือด จะตื่นเสียก่อนก็ได้
พระที่มีปัญหาอย่างนี้ ไม่เหมาะสำหรับคนขาดพื้นฐานการดูด้วยตัวเอง และพื้นฐานการดูพระที่ว่านี้ ต้องใช้หลายปัจจัยประกอบกัน ในยุคสมัยที่พระปลอมฝีมือดีขึ้นมาก ทุกปัจจัยต้องใช้ประโยชน์ ทิ้งอย่างหนึ่งอย่างใดไม่ได้โดยเด็ดขาด
แม่พิมพ์พระนางพญา เราก็รู้ตรงกันว่า พิมพ์เฉพาะองค์พระ กดหรือแต่งหลัง แล้วก็ดึงจากแม่พิมพ์ แล้วมาตัดขอบข้างกันเอง นี่คือที่มาของคำว่า “รอยตอกตัด”
พระสมเด็จวัดระฆัง รับแบบอย่างการพิมพ์พระโบราณนี้มา ขอบข้างพระสมเด็จฯ มีความสำคัญต่อการตัดสินเก๊แท้ ไม่น้อยกว่า ด้านหน้าหรือด้านหลัง
เมื่อมั่นใจในพื้นฐานกระบวนพิมพ์พระแบบนี้แล้ว เราจึงสะดุดใจ ทำไม … พระผงตระกูลสมเด็จ หลวงปู่ภู หลวงปู่ปั้น หลวงปู่อ้น ปิลันธน์ วัดเฉลิมพระเกียรติ สมเด็จอรหัง ฯลฯ พื้นที่ด้านข้างแม่พิมพ์จึงเท่ากัน
การแกะแม่พิมพ์เฉพาะองค์พระ วิวัฒนาการเป็นการแกะเป็นขอบลึกลงไป แกะองค์พระไว้ในขอบบังคับ สภาพพระผงที่ออกมาจากแม่พิมพ์ชนิดนี้ จึงแตกต่างจาก สมเด็จองค์ครู คือขนาดเท่าๆ กันทุกองค์
นี่เป็นอีกหลักคิดหลักพิจารณา สำหรับเซียนละอ่อน แต่กับเซียนใหญ่ ไม่จำเป็น.
( ที่มา : ลานโพธิ์ ฉบับที่ 756 ปักษ์แรก เดือนเมษายน 2541 : หลีกทางเซียน : วิถีจอมยุทธ์ เขียนโดย ทแกล้ว ภูกล้า )
ลิขสิทธิ์ 2010 ลานโพธิ์ - สำนักพิมพ์บางกอกสาส์น. สงวนไว้ซึ่งสิทธิทั้งหมด. Copyright Bangkoksarn Publishing 2010.
วันนี้! อ่านหนังสือ ลานโพธิ์ บน i-Pad หรือ Tablet computer ได้ทั่วโลกแล้ว ตามลิงค์นี้
#หลีกทางเซียน #วิถีจอมยุทธ์ #ทแกล้ว ภูกล้า